Κυριακή 14 Μαρτίου 2010

Ο δικός μου Παράδεισος...


Tι κι αν μαύρισε ο κόσμος όλος?Πάλι ξανά θα ρίξω χιόνι στον καμβά,δάκρυ διάφανο πιότερο κι απ΄το νερό θα σμίξω, πάγο με πάγο να νικήσω, μια ασημένια λάμψη κόψης κάθετης και θα αφήσω ζεστό κόκκινο να τρέξει!Κάπου αφημένο σ'ένα όνειρο καλοκαιρινό μπλε της θάλασσας, ερωτευμένο μπλε του Θεού.Πράσινο στο σημείο που ενώνεται γη και ουρανός, μια πινελιά καφέ και δρόμος ανοιχτός μακρύς,πέρασμα κρυφό της λησμονιάς του μαύρου, στο φως...μια νότα αγάπης στον άνεμο απ΄το χαμόγελό σου.Λευκό αθώας ψυχής.... και να, ο δικός μου Παράδεισος...

5 σχόλια:

  1. θεός κι αν είναι...
    αν ο θεός είναι αγάπη , τον βρήκα μέσα στα δικά σου μάτια ...κι αυτό μου φτάνει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. καλε εγω τωρα αναστεναζω...αχ
    τι να πω..μονο πως ειναι υπεροχο να βλεπεις την αγαπη να ανθιζει..!!!!


    σας φιλω και τους δυο
    με κανετε να χαιρομαι...!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΟΧΙ!!
    Μη με αποτρελαίνεις τώρα εσύ!
    Δεν το αντέχω τόσο χιόνι, αφού ποτέ μου δεν το είχα ξαναδεί!
    Και τα απανωτά πελώρια κύματα που μου πέμπει
    the time for... all the world!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ποτέ μου δεν το είχα ξαναδεί τόσο πολύ, εννοούσα.
    Μη θεωρηθεί ότι δεν έχω δει ποτέ στη ζωή μου άσπρη μέρα!
    Αν δεν είχα δει ποτέ μου, πώς θα ήταν δυνατόν να την ποθώ, και μάλιστα τόσο διακαώς;

    ΑπάντησηΔιαγραφή