Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

ΕΓΩ....



Ήταν μια μικρή πριγκήπισσα...τόσο μικρή...μα τόσο μεγάλη αν αναλογιστείς πόση λαχτάρα για επανάσταση και δράση έκρυβε κάθε κομμάτι της ύπαρξής της...και πόσα μυστικά που περίμεναν να φωτιστούν...να γίνουν αλήθειες...να πάρουν υπόσταση νικώντας τα στοιχειά και τους εφιάλτες που ξαγρυπνούσαν τον ύπνο της...στο σκοτεινό εφηβικό δωμάτιο με τα φυλακισμένα όνειρα...Γιατί το δωμάτιο αυτής της πριγκήπισσας δεν ήταν ροζ...ήταν ένα "γιατί" κι ένα "πότε" και καμιά φορά σαν τρομερή ηχώ ένα μαύρο "ποτέ"...Και τότε βουβό το κλάμα, την έπνιγε σα βρόχος τραβώντας τη όλο και πιο βαθιά στη σκοτεινή κι απέραντη θάλασσα των δακρύων.

Ψέλιζε το ξόρκι..."Σσσσσ! Μη φωνάζετε,κοιμούνται οι εφιάλτες μου. Σταματήστε το χιόνι, πέφτει πάνω στα όνειρά μου. Ταξίδεψα στον Άδη για να τα φέρω πίσω και πλήρωσα ως ναύλο, ψυχή. Αθώο περιστέρι φυλακισμένο στο κλουβί. Σσσσσ! Η αράχνη φτιάχνει ιστό στην ονειροπαγίδα μου κι η κάμπια κουκούλι. Μια ωραία πεταλούδα μες στον κάμπο τριγυρνά κι ένα κι ένα μικρό καράβι που είναι αταξίδευτο, να δούμε ποιος ποιος θα φαγωθεί. Ξημέρωσε η αυγή, Ξυπνήστε όνειρά μου να Ξεκινήσουμε ταξίδι στη ζωή."
Τα όνειρα ποτέ δεν ξυπνούσαν...ξυπνούσαν τα όνειρα των άλλων κι αυτή έπρεπε να κρατά κοιμισμένα τα δικά της πάντα και τα φτερά της κλειστά...Τότε ύψωνε τα μάτια στον ουρανό ψάχνοντας δρόμους ανάμεσα στις ασημένιες κορδέλες του φεγγαριού έστω και με μια τελευταία μαυροφορεμένη ελπίδα να αντικρύσει το γενναίο πρίγκηπα. Γιατί ξέρετε πόσο σημαντικό είναι να κερδίζεις την καρδιά του πρίγκηπα στ'αλήθεια? Κάποιοι μαζεύουν καρδιές προσπαθώντας να ταιριάσουν κάποια από αυτές στον κενό χώρο που θάπρεπε να υπάρχει η δική τους... ψεύτικη μονόπολη...χτίζουν δήθεν όνειρα...πουλάνε υποσχέσεις κι αγοράζουν επιθυμίες...και πώς να παίξουν πια χωρίς αυτή? Γι'αυτό την προστατεύουν στο αδιαπέραστο θησαυροφυλάκιό τους...που το λένε εγωισμό...

Μα το αγριμάκι σαν ένα μαύρο καρβουνιάρικο γατάκι άνοιγε κι όλο άνοιγε τα ματάκια μήπως η λάμψη τους σκορπίσει φως, το φως της μάνας του Ανατολής μεσάνυχτα Ιούλη. Ακούραστη και περίεργη, παράτολμη και ανόητη...μια κοσμοχαλασιά ολόκληρη. Κει που τα γκρέμιζε όλα εκεί και τα ξανάφτιαχνε...τουβλάκι τουβλάκι...Ισορροπιστής σε τεντωμένο σχοινί κι αμέσως μετά...γλυκιά αποχαύνωση στην κούνια των άστρων...με το φως πάντα αναμμένο κι ας ήταν το μόνο που ξεχώριζε στη νύχτα της ζωής...περιμένοντας...το ξημέρωμα αλλά όχι το ημέρωμα...
Έδωσε τη μάχη με το άπιαστο, με το χρόνο αλήτη, με το ψεύτικο και την κέρδισε....τη στιγμή που αγκάλιαζε τους φόβους της κι έναν εχθρό εαυτό...ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΗΣ...βαθαίνοντας όλο και πιο πολύ στους ασυγκράτητους πόθους της...τη μια στιγμή στον άνεμο ψηλά και την άλλη κυλισμένη στο χώμα...
Ένα όμορφο πρωινό....ξημέρωσε η ζωή... κοίταξε πίσω της, δίπλα της, τριγύρω, ψηλά, χαμηλά...όνειρα, ελπίδες και στιγμές, ατέλειωτες πυγολαμπίδες...Το κάστρο φωτίστηκε...Κι ήταν τόσο πλούσια πια...

Ίσως να μπορούσε να διδάξει όσα της φανέρωσε η αλήθεια που έσερνε η θλίψη και που τυφλή κοιμωμένη, δε την έβλεπε...μα κάποιοι ορίζοντες φαίνονται μόνο όταν τους διανύσεις μόνος...ακόμα κι αν χρειαστεί να αντιμετωπίσεις κατά πρόσωπο τους εφιάλτες που κρύβονται....ΜΕΣΑ ΣΟΥ....και να τους οδηγήσεις...ΣΤΟ ΦΩΣ...



....το μόνο που ίσως μπορέσω να διδάξω σε λίγα χρόνια θάναι η ιστορία που γράφτηκε από άλλους και διαδραματίστηκε από άλλους αιώνες πριν...

Μήπως όμως και οι ψυχές δεν είναι αιώνιες...ζητώντας δικαίωση, έστω μέσα στις καρδιές μας?

Ευχαριστώ όλους αυτούς που στέκονται μαχητές και συνοδοιπόροι δίπλα μου και δε διστάζουν ενάντια στο χρόνο, στα πρέπει και στα υποτιθέμενα ανέφικτα να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα...Ξέρουν ποιοι είναι...

7 σχόλια:

  1. τωρα που ξερεις
    τωρα που ζεις
    τωρα που αγαπας
    μπορεις και νιωθεις
    πως ολα εγιναν για να σε κανουν δυνατη
    να σε ντυσουν την ομορφια
    που στολιζει με ενα χαμογελο ολη την πλαση..

    σε χαιρετω Κορη Του Ηλιου..
    η σκοτεινη πλευρα του Φεγγαριου
    δεν μπορει να πνιξει την λαμψη και την ζεστασια σου..

    φιλι καρδουλα μου..σε αγαπαω!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. μικρή νεράιδα άπλωσες,το χέρι των ονείρων σου
    άδραξες του φεγγαριού τις άκριες
    αχτίδες ασημένιες στων οφθαλμών σου στάλες
    με ένα παράπονο στο σούρουπο των ματιών σου
    κι εκείνο σ' είδε δάκρυσε,εγονάτισε,κρύφτηκε,χάθηκε,γέλασε,έλαμψε
    στους κύκλους της καρδιάς σου, όλους περπάτησε
    μέχρι στα χείλη σου ολόγιομο πανσέληνο φιλί να φέρει
    και τώρα στέκει εκεί μαρμαρωμένο
    μέσα στο φως που αντανακλά η ψυχή σου
    φως απ το φως σου να χαρίζει
    μέσα απ ανάσες της ζωής σου
    σε μία λάμψη ονείρου τυλιγμένες
    σε σκοτεινές ψυχές σε ισκιωμένους τόπους
    όσους το δρόμο τους δεν βρήκαν
    με μιας δροσιάς ελπίδα να αγγίζει
    κι απαντοχή μιας μνήμης έλουσε τις καρδιές
    με μιας μικρής πριγκηπισας νεράιδας
    το ίδιο φως που αγνάντευαν
    όνειρα εφηβικά φυλακισμένα
    εκεί στον τόπο της καρδιάς της που γίνανε αλήθεια
    ξορκίζοντας το κακό τους με ασημένια σκόνη
    απο του φεγγαριού τις άκριες μαζεμένη
    μαζί με μιά χρυσόσκονη αγάπης
    που τώρα χρόνια ,μες στη καρδιά της είναι δουλεμένη
    με πόνο αίμα δάκρυ ελπίδα χαρα κι υπομονή
    μικρό σαν μαγικό ραβδί στα χέρια της κραδαίνει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλησπέρα, Σάιλεντ!

    Φοβερή ανάρτηση, καλή μου! Μα και φοβερό το ιστολόγιό σου! Γράφεις πανέμορφα,θα έλεγα ιχνογραφείς με συναισθήματα και λέξεις!
    Χαίρομαι που με βρήκες και σε βρήκα! Μόλις έγινα αναγνώστριά σου! Συνέχισε!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αγαπημένοι μου Καλυψώ και Ιωάννη...ξέρετε πια...όλα τα μυστικά που έγιναν φανερές αλήθειες...Ο δρόμος πάντα μπροστά και το φως πάντα από μέσα μας...

    Ανθή καλώς ήρθες...Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια...Τα μελάνια και τα χρώματα κατευθείαν από την πηγή...εντός μας...Αν είμαστε στενοχωρημένοι μαύρο φτιάχνουμε...αν είμαστε χαρούμενοι...ουράνιο τόξο...


    Καλό βράδυ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. υπεροχα εγραψες.

    κοιταξε μας , μαζευομαστε παντα εκει ,
    που συρματινοι δρομοι σκιζουν τ ακροδαχτυλα μας
    και με το αιμα μας ζωγραφιζουμε λεξεις
    και κατι μικρες μικρες χαρες που κοσμουν τ ανθρωπινα...

    να εισαι καλα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. fragouline, καλώς ήρθες...ευχαριστώ...

    υπάρχουν άπειροι δρόμοι να περπατήσεις...φτάνει να ξέρεις πως να περπατήσεις...
    αλλά ακόμα κι αν δεν ξέρεις...αν είσαι τολμηρός...θα κάνεις το πρώτο βήμα...
    ακόμα κι αν θάναι ανοησία να προχωρήσεις στο άγνωστο...δε βαριέσαι...

    θα χεις διαβεί έναν δρόμο ακόμα...
    το ταξίδι ποτέ δεν τελειώνει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μια καινούρια αρχή , σημαντική στη ζωή ,με καινούρια όνειρα ,καινούριες νεραιδένιες ελπίδες ..με αλήθειες κατάματα φωτισμένες ...μαθαινεις καινούριους ηλιοδρόμους ..αποκτώντας δύναμη , καινούρια φτερά ..
    Πανέμορφη η γραφή σου
    Μια γλυκιά καλημέρα από μένα γεμάτη ηλιχαμόγελα !!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή